Η ιστορία της σχεδιαστικής έκφρασης και η κατανόηση μιας μορφής βρίσκει την υπόσταση της σε έννοιες συμπληρωματικές και μερικές φορές αντίθετες. Καλούνται στα πλαίσια του μαθήματος, να διαχειριστούν οι φοιτητές ερωτήματα, που σχετίζονται με τις συνθήκες και τις προϋποθέσεις, όπου η υλοποίηση ενός επίπλου εκπληρώνεται. Δημιουργείται ένας νοητός άξονας που συνδέει το διπολικό σύστημα μεταξύ πράξης (pratique) και ιδεαλισμού (idéalisme) ώστε να διατυπωθεί με έναν καθαρό και άμεσο τρόπο, το πώς τα δομικά στοιχεία απορρέουν από θεωρητικές, τεχνολογικές και κυρίως ηθικές αρχές.  Ερευνάται πως συσχετίζεται η χρήση του επίπλου με τη αισθητική αντίληψη των στερεών στον χώρο πρακτικά, και πως ορίζονται οι προβολικές δονήσεις που το διέπουν(). Εργαστηριακά το θέμα της αισθητικής ταυτότητας του επίπλου, προκύπτει κυρίως από τη μεταδοτικότητα των εννοιολογικών και δομικών παραστάσεων, που μπορεί να πρεσβεύει.