Το μάθημα εστιάζει στη μορφολογική και σημειολογική ανάγνωση και μελέτη της λαϊκής τοπικής ενδυμασίας. Με αφετηρία τη βυζαντινή περίοδο που το ένδυμα έφτασε στην πολυτελέστερη μορφή του, ακολουθούν τέσσερεις αιώνες τουρκοκρατούμενης Ελλάδας που ο ελληνικός λαός λόγω των συνθηκών δίνει ελάχιστη σημασία στην ενδυμασία, φτάνοντας στην περίοδο που ακολούθησε το δεύτερο μισό του 18ου αιώνα όπου ανθίζει ξανά το εμπόριο και επιτελούνται θαύματα στην ένδυση. Μελετάμε τη μορφή της φορεσιάς όπως έχει κατηγοριοποιηθεί από την Αγγελική Χατζημιχάλη, η οποία είναι συνισταμένη των πρακτικών και αισθητικών αναγκών μιας συγκεκριμένης ομάδας ανθρώπων που τη χρησιμοποιούν, είναι αυτό που θα λέγαμε απλά, ο καθρέπτης του ανθρώπου που τη φορεί.